پرسش:
رفتار با فردی که مطمئن هستیم نماز نمی‌خوانند، چگونه باید باشد؟ آیا برقراری رابطه با او اشکال ندارد؟
پاسخ:
با سلام و اهدای ادب و تشکر از ارتباط جنابعالی
رفتار با هر کسی باید همخوان با جایگاه فردی و اجتماعی و میزان آگاهی و ایمان او باشد. تارک الصلاة (بی‌نماز) نیز از لحاظ موقعیت علمی، اجتماعی، ظرفیت روحی و فکری متفاوتند بنابراین در مورد شیوة برخورد با آنان نمی‌توان نسخة یکسانی صادر کرد، بلکه باید پیش از «امر به معروف و نهی از منکر» موقعیت افراد را سنجید و شیوه‌ای را انتخاب کرد تا از کارآیی و اثرگذاری بیشتری برخوردار باشد و به جای هدایت و جذب به دین و احکام الهی، تنفر از دین در آنان ایجاد نشود، مثلاً برای بعضی از «اهمیت نماز» و بشارت‌های مربوط به آن باید سخن گفت و اثرات نماز در روح و روان و ایجاد نشاط و شادابی و آرامش روحی و تقویت عزم و اراده را بیان نمود.
گاهی لازم است بر بیم‌ها و انزارها تکیه کرد و آثار و پیامدهای بی‌نمازی در زندگی مادی و معنوی ، دنیایی و آخرتی را ذکر کرد، یا از عذاب‌ها و کیفرهایی که در آیات و روایات برای بی‌نمازها و کسانی که نماز را سبک می‌شمارند، وارد شده است، گفتگو کرد.
گاهی می‌باید از برهان و استدلال وام گرفت و گاهی از حیطة عاطفی و احساسی وارد شد. با برخی باید مستقیماً وارد بحث شد و با بعضی دیگر غیر مستقیم ، با برخی باید قهر نمود، یا آنان همسفر و همسفره نشد یا هیچ گونه رابطه دوستی، خویشاوندی و تجاری نباید داشت تا بی نماز متنبه(آگاه) شود. گاهی ممکن است قطع رابطه تأثیر عملی نداشته باشد و...
اگر برقراری رابطه با بی نماز موجب گرایش وی - اگر چه در دراز مدت به نماز و سایر احکام دینی گردد، واجب است رابطه برقرار کرد. اگر رابطه موجب تضعیف اراده و ایمان افراد نماز خوان شود یا باعث گردد بی نماز تقویت شود و به کار خویش ادامه دهد، باید قطع رابطه کند.