پرسش:
فردي از نزديكانم هست كه مي‌گويد در زندگي مواقع بسيار حساس بي‌هدفي و پوچي مي‌كند و هرچه مي‌انديشد، كمتر به نتيجه‌اي مي‌رسد. چگونه بايد او را ياري داد؟
پاسخ:
با سلام و ادب
راه نجات از پوچي و بي هدف، شناخت دنيا و هدف ايجاد آن مي‌باشد. كسي كه در جهان آفرينش تفكر و تأمل نمايد، متوجه مي‌شود كه قطعا اين جهان وسيع و پهناور با اين نظم دقيق نمي‌تواند متكي به خود بوده و بي نياز از آفريننده، نگهدارنده و اداره كننده عالِم و قادر باشد؛ پس يقين مي‌كند كه اين جهان را خالقي است، خدا نام.
همچنين تأمل و تفكر انديشه در جهان خلقت به انسان اطمينان مي‌دهد كه آفريننده، اين جهان را براي هدفي آفريد و آن هدف نمي‌تواند جز رسيدن به ابديت و جاودانگي باشد، زيرا غير از جاودانگي يعني مرگ و نابودي و آفرينش براي مرگ و نابود، حكيمانه نيست و چون اين جهان را مرگ همراه است، پس ابديت و جاودانگي مربوط به جهان پس از مرگ است.
باور كردن مبدأ و خالق جهان و به هدف و معاد، انسان را از پوچي، سرگرداني و بي‌هدفي نجات مي‌دهد و به زندگي معنا و مفهوم مي‌بخشد و جوانه‌هاي اميد را بارور و شكوفا مي‌كند.
باورمند به معاد در پي كسب اسباب سعادتمندي مي‌رود و زندگي برايش بازار كسب و كار و تلاش شده، با جمع توشه سفر آخرت، شادمان و مسرور گرديده و سرزنده و شاداب خواهد بود.
اگر كسي اعتقاد و باور به معاد و آخرت داشته باشد، حوادث، سختي‌ها، مشكلات، تلخ و شيرين‌هاي دنيا همه براي او معنادار خواهد شد. او اعتقاد دارد كه در پس همه اين حوادث، حكمت‌هايي نهفته است و زندگي منحصر در دنيا نيست، بلكه دنيا مقدمه‌اي براي رسيدن به سعادت ابدي و جاودانه است. اگر دوره و زماني، ظالمان بر انسان‌ها چيره هستند و مظلومان زجر و سختي، تحمل مي‌كنند، اين مسئله ابدي و هميشگي نخواهد بود، بلكه حداكثر منحصر در دنيا خواهد بود و اگر در دنيا به سزاي اعمال خود نرسند، هر يك در سزاي ديگر به جزاي اعمال خود خواهد رسيد. تلاش براي رسيدن به پاكي و صداقت و درستي دارد، حتي اگر در دنيا از او قدرشناس نشود، در آخرت عمل او بدون پاداش نخواهد بود.
بنابر اين براي نجات خود و ديگران از پوچي و بي‌هدفي، بايد باور به مبدأ و معاد را در خود و ديگران قوي كنيم. دعا و تضرع و ياري طلبي يكي از عامل‌هاي مؤثر در اين راه است. اگر بنده خاضعانه به درگاه خدا رو آورد و از او براي خود و ديگران ياري و هدايت و نورانيت بطلبد، خداوند قلبش را نوراني كرده و شك و سردرگمي را از او دفع مي‌كند و با باور يقيني به آخرت، به زندگي‌اش معنا مي‌بخشد و خمودگي و دلمردگي را از او مي‌زدايد.