پرسش:
گرايش انسان به خوبي‌ها بيشتر است يا بدي‌ها؟
پاسخ:
با سلام و ادب و سلامتي،از ارتباط شما با سایت طلبه پاسخگو سپاسگزاریم
گرايش ذاتي انسان به خوبي‌ها بيشتر از بدي‌ها است و عوامل دروني و بيروني هدايتگر انسان به خوبي‌ها زيادتر از بدي‌ها است. قرآن كريم مي‌فرمايد:
"خداوند ايمان را براي شما دوست داشتني ساخت و آن را در دل‌هايتان بياراست و(در مقابل) كفر و نافرماني و گناه (بدي‌ها) را منفور گردانيد، اين چنين افرادي هدايت يافتگان مي‌باشند".(1)
در حديث آمده است كه فطرت انسان كمال طلب و خداجو است اما پدر و مادر يا خانواده (از طريق وراثت، شيوة تربيت و آموزش‌هاي غلط) او را به سوي بي‌ديني و فساد اخلاقي سوق مي‌دهند.
اگر مي‌بينيم كه انسان‌ها به سوي بدي‌ها گرايش دارند، دليلش آن است كه فطرت (كمال طلب و متنفر از بدي‌ها) به صورت يك گرايش و استعداد بالقوه است كه براي فعليت يافتن و تأثيرگذاري در تكامل انسان لازم است با برنامه‌ريزي آگاهانه زمينة ظهور و بروز و تربيت صحيح آن فراهم شود، در حالي كه بدي‌ها و گناهان (كه محرّكش "هواي نفس" مي‌باشد) وابسته به غرايز و اميال دروني بالفعلي است كه از بدو تولد (بدون آن كه نيازمند به تربيت و فضاسازي باشد) به تدريج ظهور و بروز پيدا مي‌كند، از اين رو دست‌يابي به هدف‌هاي غريزي و برآوردن خواسته‌هاي نفس امّاره، آسان است به همين دليل و نيز به خاطر آن كه نتايج و لذت‌هاي فعاليت‌هاي غريزي نقد و فوري يا زودرس مي‌باشد، از جذابيت بيشتري برخوردار است و انسان‌هاي زيادتري را اسير خويش مي‌سازد.
معمولاً انسان از لذت پايدار غفلت مي‌كند و به لذت زودگذر دل‌خوش مي‌كند، از اين رو به گناه كشيده مي‌شود.