پرسش:
چرا خداوند حضرت محمد(ص) را به پیامبری انتخاب کرد و معاویه پیامبر نشد؟
پاسخ :
با سلام و عرض ادب و احترام
خدا براي رساندن پيام خويش، پيامبرانى را از بين مردم برگزيده است و در هر زمان اين شخص برگزيده داراى بالاترين فضائل اخلاقى است و بين مردم زمان خويش عالمترين و با كمالترين و شایسته ترین انسان براى رساندن پيام الهى و به دست گرفتن اين مسئوليت بزرگ مى باشد.
وى بين مردم به تقوا و علم معروف مى باشد و شايستگى لازم را براى دريافت وحى و به دوش گرفتن بار مسئوليت الهى دارد.
طبق نص صريح قرآن، بين پيامبر و مردم هيچ تفاوتى از جهت انسان بودن نيست «قل انما أنا بشر مثلكم؛ اى پيامبر ما، به مردم بگو: من انسانى همانند شما هستم». (1) پس پيامبر، هيچ تفاوتى با انسانهاى ديگر ندارد، مثلاً پيامبر گرامى اسلام (ص) بسان ساير انسانها داراى زندگى عادى و طبيعى بود كه در عين زندگى عادى، با مجاهدت و كوشش فراوان، بندگى خود را به اثبات رساند.
وقتى با چله نشينى در غار حرا و عبادت خدا و محمد امين شدن بين مردم و ترك گناه، شايستگى خود را ثابت كرد و از هر جهت آماده دريافت حقيقت وحى و پيام خداوند شد و در چهل سالگى به پيامبرى مبعوث شد.
پيامبر قبل از آن با الهام الهى و ارتباط قلبى با خدا، عمر مى گذراند. مقاماتى كه پيامبر بدانها رسيد، اكتسابى بود، نه اين كه مجبور باشد گناه نكند، بلكه با كمال اختيار، در مسير الهى گام مى نهاد، و از ديگر سو، طبق آيه قرآن «الله يعلم حيث يجعل رسالته» (2)
«خداوند مي داند كه رسالتش را در چه جائي قرار دهد » خداوند اين مقام را در جايى قرار مى دهد كه شايستگى لازم و از جمله عصمت در آنجا فراهم آمده باشد.
براى هر انسانى امكان آن است كه به مقام عصمت نايل گردد و عقلاً هيچ محذورى ندارد و عصمت چيزى نيست كه به كسى تفويض شده باشد، بلكه هر كسى مى تواند شايستگى رسيدن به اين مقام را در سايه علم و عمل داشته باشد و به آن دست يابد.
اگر معاويه يا هر كس ديگريا هم شرايط لازم را مي داشت ، پيامبر مى شد ، ولي باز جاى اين سؤال براى ديگران بود كه چرا ايشان پيامبر شد وديگري پيامبر نشد و جواب باز همان است كه گفتيم.
از ديگر سو، ميزان مسئووليت با مقام، ارتباط مستقيم دارد و هر چه مقام بالا رود، مسئوليت سنگين تر مى شود و تلاش و مجاهدت بسيار مى طلبد. اين گونه نيست كه اين مقام را به كسى بدهند و او ديگر خيالش راحت و آسوده باشد، بلكه هر چه مقام بالاتر رود، مسئوليتها بيش تر، تكاليف سنگين تر، وسوسه هاى شيطانى بيشتر و تلاش و سختى و مصيبت و امتحان افزايش مى يابد، بلكه تنها با گذراندن سختىها و تلاشها و پيروز بيرون آمدن ازامتحانها مى تواند به آن مقام دست يابد، مانند داستان حضرت ابراهيم (ع) و ذبح فرزند ورسيدن به مقام امامت پس از آن .
. پى نوشتها:
1 - كهف (18) آيه 110.
2- سوره انعام آيه 124